Dawid Jan Władysław, ur. 26 VI 1859, Lublin, zm. 9 II 1914, Warszawa,
syn Wincentego, mąż Jadwigi Dawidowej, psycholog i pedagog;
Dawid Jan Władysław
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
pionier psychologii rozwojowej i pedagogiki doświadczalnej w Polsce; wykładowca na Uniwersytecie Latającym i w Tow. Kursów Nauk. w Warszawie; 1890–97 redaktor nacz. „Przeglądu Pedagogicznego”; od 1898 zaangażowany w działalność polit., 1900–05 redaktor i wydawca radykalnego „Głosu”, 1906–07 „Przeglądu Społecznego”. Pedagogikę pojmował jako naukę empiryczną, opartą na wynikach badań psychol.; organizował i propagował wśród nauczycielstwa badania psychol.-pedag. uczniów, opracowując specjalne kwestionariusze (Program postrzeżeń psychologiczno-wychowawczych nad dzieckiem... 1887, Zasób umysłowy dziecka 1895); zajmował się także metodyką nauczania początkowego (traktat dydaktyczny Nauka o rzeczach 1895) i problematyką pedeutologiczną (rozprawa O duszy nauczycielstwa 1912); autor jednego z najwybitniejszych pol. dzieł psychol. Inteligencja, wola i zdolność do pracy (1911, wyd. powojenne 1966), w którym m.in. przedstawił wyniki własnych badań nad inteligencją prowadzonych oryginalną metodą „testów obrazkowych”; szkice filoz. (O intuicji w filozofii Bergsona 1911); prekursorska praca Psychologia religii (1933); Pisma pedagogiczne (1961), Pisma pedagogiczne pomniejsze (1968).
