Bretania, Bretagne,
region administracyjny w północno-zachodniej Francji, na Płw. Bretońskim;
Bretania
Encyklopedia PWN
pow. 27,2 tys. km2, 3,2 mln mieszk. (2011), gł. Bretończyków; obejmuje większą część krainy historycznej Bretania; w jej składzie: dep. Côtes-du-Nord, Finistère, Ille-et-Vilaine, Morbihan; ośrodek administracyjny Rennes, inne gł. m.: Brest, Quimper, Saint-Brieuc, Saint-Malo; region roln.; uprawa pszenicy, kukurydzy (podstawa hodowli trzody chlewnej), warzyw (karczochy, kalafiory); duże znaczenie ma hodowla bydła, trzody chlewnej i drobiu; na wybrzeżu O. Atlantyckiego i cieśn. La Manche rozwinięte rybołówstwo (połowy makreli), marikultura (hodowla ostryg) oraz turystyka (liczne kąpieliska mor.); u ujścia rz. Rance, w zat. Saint-Malo działa pierwsza w świecie elektrownia pływowa (moc 240 MW); przemysł spoż. (gł. rybny), stoczn. (Brest), samochodowy (Rennes); transport samochodowy, kol. (m.in. linia kol. Rennes–Brest), mor., gł. port mor. — Brest.
Historia. kraina historyczna; rzymska Armorica, w V i VI w. zamieszkana przez celtyckie plemię Bretonów (wyparte z bryt. Kornwalii); następnie opanowana przez Franków; we wczesnym średniowieczu hrabstwo Bretanii (jedno z wielkich lenn Korony fr.) było przedmiotem rywalizacji między Francją i Anglią; od 1213 w posiadaniu bocznej linii Kapetyngów, od 1297 księstwo; 1532 król fr. Franciszek I włączył Bretanię do Korony; Bretania utrzymała pewne odrębności (np. własne stany prowincjonalne) do rewolucji fr. 1789; stanowiła wówczas (wraz z Wandeą i Normandią) teren powstań rojalistycznych (szuanie).
