Banca Commerciale Italiana
 
Encyklopedia PWN
Banca Commerciale Italiana
[bạnka kommercziạle i.],
bank włoski, założony 1894, z siedzibą w Mediolanie;
utworzony przy udziale kapitału austriackiego, niemieckiego i szwajcarskiego; 1910 z 2 francuskimi bankami Banca Commerciale Italiana utworzył Banque Française et Italienne pour l’Amerique du Sud (obecnie Banque Sudameris SA, w którym Banca Commerciale Italiana ma 99,9% akcji); 1911 otworzył swój pierwszy zagraniczny oddział w Londynie, a 1918 w Nowym Jorku; w latach 20. — filie w Bułgarii, Polsce, Rumunii i na Węgrzech; 1924 udzielił Polsce tzw. pożyczki tytoniowej; do początku lat 30. działał jako bank inwestycyjny; 1933 przeszedł pod kontrolę włoskiej agencji rządowej, a od 1936, po wejściu w życie prawa bankowego, stał się instytucją kredytową. Po II wojnie światowej zaczął rozszerzać swą działalność i budować grupę bankową; na początku lat 80. otworzył swe oddziały w Kanadzie i Szwajcarii; 1994 został sprywatyzowany; kapitał Banca Commerciale Italiana jest podzielony między 200 tysięcy akcjonariuszy (40% to inwestorzy zagraniczni); jest notowany na giełdzie w Mediolanie i Londynie. W 1996 dochody Banca Commerciale Italiana wyniosły 10,5 mld dolarów USA.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia