Bałucki Michał
 
Encyklopedia PWN
Bałucki Michał, ur. 29 IX 1837, Kraków, zm. 17 X 1901, tamże,
komediopisarz, prozaik, publicysta;
podczas studiów na Uniwersytetu Jagiellońskiego działał w grupie młodzieży lit. i artyst. zw. pracownią Filippiego oraz w konspiracji powstańczej (był związany z „czerwonymi”); 1863–64 więziony; do lat 80. czynny w obozie galicyjskich demokratów; autor licznych powieści tendencyjnych i polit. w duchu radykalizmu „czerwonych” (Młodzi i starzy 1866, Życie wśród ruin 1870), następnie pozytywistycznych (Błyszczące nędze 1870, Z obozu do obozu 1874), przede wszystkim zaś popularnych do dziś satyr.-obyczajowych komedii z życia galicyjskiego mieszczaństwa, łączących pozytywistyczny krytycyzm z sentymentem do tradycjonalizmu (z czasem dominującym), m.in.: Radcy pana radcy (wyst. 1869, wyd. 1871), Grube ryby (wyst. 1881, wyd. 1900), Ciężkie czasy (wyst. 1889, wyd. 1920), Klub kawalerów (wyst. 1890, wyd. 1911); wiersze (m.in. Dla chleba 1864, popularny jako piosenka Góralu czy ci nie żal...); Pisma wybrane (t. 1–12 1956), Korespondencja teatralna (1980).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia