Sarmaci

Sarmaci, gr. Sarmátai, łac. Sarmatae,

ludy koczowniczo-pasterskie pochodzenia irańskiego przemieszczające się falami VI–IV w. p.n.e., wskutek kryzysu ekol., ze środkowej Azji przez południowy Ural w kierunku stepów położonych na północ od M. Czarnego.

IV–II w. p.n.e. przesunęli się na zachód, wypierając Scytów; w końcu I w. p.n.e. dotarli do Dunaju, wchodząc w bezpośredni kontakt z imperium rzymskiego; I–IV w. pod naciskiem Słowian, Gotów i Hunów część plemion sarmackich, uznając zwierzchnictwo Rzymu, osiedliła się w prowincjach naddunajskich, część, wraz z plemionami germańskimi — w Hiszpanii i północnej Afryce, pozostali schronili się w górach Kaukazu. W literaturze i publicystyce pol. XV–XIX w. Sarmaci uchodzili za przodków Polaków bądź szlachty polskiej.