Sarmatów kultura,
archeol. ogół zjawisk kulturowych na obszarze wschodniej i środkowej Europy okresu przedrzymskiego i rzymskiego, przypisywany Sarmatom;
Sarmatów kultura
Encyklopedia PWN
k.S. jest znana przede wszystkim ze znalezisk grobowych; od pocz. II w. p.n.e. były to pochówki szkieletowe w prostych jamach o orientacji na północ (Roksolanie) lub południe (Jazygowie); w I w. n.e. upowszechniły się groby podkurhanowe oraz jamowe lub niszowe; liczniejsze stały się pochówki podkurhanowe w kwadratowych jamach (zmarłych układano po przekątnej); poł. II w.–IV w. stosowano niewielkie nasypy kurhanowe; czaszki najczęściej deformowano; zmarłych orientowano na północ, rzadko układano po przekątnej jamy; ciała składano także w prostokątnych jamach lub niszach (u ujścia Donu — w katakumbach); dominowały groby pojedyncze; mężczyzn wyposażano w broń (sztylety z półksiężycowymi, a następnie kolistymi głowicami, miecze dwusieczne, groty włóczni i strzał, fragmenty pancerzy łuskowych, sporadycznie części rzędu lub hełmy) i rzadziej ozdoby (naszyjniki, bransolety), kobiety — w ceramikę, brązowe zwierciadła, ozdoby (kolie paciorków szklanych i bursztynowych) i części stroju (zapinki, kolczyki); znane są liczne ślady stosowania ognia w obrządku pogrzebowym, choć ciał nie palono.
