impresjonizm filmowy,
nurt w kinematografii francuskiej przypadający na lata 20., zwany też pierwszą awangardą;
impresjonizm filmowy
Encyklopedia PWN
główni reprezentanci: L. Delluc, J. Epstein, A. Gance, M. L’Herbier i G. Dulac. Impresjoniści filmowi postulowali zerwanie z wpływami teatru (w warstwie estetyki) i literatury (w warstwie narracji), wartość filmu upatrując w możliwościach kamery jako narzędzia rejestrującego rzeczywistość w ruchu. Najważniejsze dzieła: Gorączka (1921) i Kobieta znikąd (1922) Delluca, Koło udręki (1920–23) Gance’a, Uśmiechnięta pani Beudet (1923) Dulaca, Eldorado (1922) i L’inhumaine (1923) L’Herbiera oraz Epsteina Czerwona oberża (1922), Wierne serce (1923), Upadek domu Usherów (1927); za impresjonistyczne uważa się także wczesne filmy J. Renoira (Panna wodna 1924, Nana 1926, Dziewczynka z zapałkami 1928). Impresjoniści interesowali się ludzkimi przelotnymi doznaniami i wrażeniami, portretowali swoich bohaterów przez eksponowanie pierwiastków liryczno-nastrojowych. Dążąc do poetyckiego przedstawienia rzeczywistości ekranowej stosowali „naturalne” zdjęcia przyrody, zbliżenia przedmiotów i twarzy, zdjęcia nakładane i zwolnione, jasne, rozmywające kontury oświetlenie. Niektórzy z nich (Delluc, Epstein) byli również teoretykami sztuki filmowej (teoria fotogenii, czyli „nowego życia” przedmiotów, zyskujących nowy walor moralny dzięki pokazaniu na ekranie).
Joanna Wojnicka
