Łabą
Encyklopedia PWN
archeol. krąg kultur epoki brązu (gł. XVI–XV w. p.n.e.) zajmujących znaczną część zachodniej i środkowej Europy — od górnego dorzecza Loary na zachodzie, po środkowe dorzecza Łaby i Odry na północy oraz Cisę i dorzecze Sawy i Drawy na południowym wschodzie;
m. w północno-zachodnich Czechach, w kraju uściańskim, nad Bíliną (lewy dopływ Łaby).
Müritz
jezioro polodowcowe w Niemczech (największe położone w całości w kraju), w środkowej części Pojezierza Meklemburskiego, na wys. 62 m;
[mụ̈rıc] 
,
,
m. w północnych Czechach, w kraju hradeckim, nad Metują (prawy dopływ Łaby), między Karkonoszami a G. Orlickim, przy granicy z Polską.
m. w środkowych Czechach, w kraju środkowoczeskim, na Niz. Połabskiej, na l. brzegu Łaby, na północ od Pragi.
Neuengamme
w. w Niemczech, 30 km na południowy wschód od Hamburga.
[nọiəngamə],
