mogiłowe kultury,
archeol. krąg kultur epoki brązu (gł. XVI–XV w. p.n.e.) zajmujących znaczną część zachodniej i środkowej Europy — od górnego dorzecza Loary na zachodzie, po środkowe dorzecza Łaby i Odry na północy oraz Cisę i dorzecze Sawy i Drawy na południowym wschodzie;
mogiłowe kultury
Encyklopedia PWN
dzieli się na część zachodnią (grupy: wirtemberska, środkoworeńska, alzacka, wschodnio-hesko-turyńska, czes.-palatynacka) oraz część wschodnią (kultury: środkowodunajska mogiłowa, karpacka mogiłowa i przedłużycka w zachodniej Polsce); osady o charakterze sezonowym, co wiąże się z gospodarką opartą na hodowli (w mniejszym stopniu na rolnictwie). Charakterystyczne cmentarzyska z grobami szkieletowymi pod nasypem ziemnym — mogiłą, stąd nazwa kultury; zmarłych układano w pozycji wyprostowanej, czasami w trumnach drewnianych, i obstawiano lub nawet przysypywano kamieniami, następnie ziemią, bogato wyposażając w przedmioty metal. — kobiety w ozdoby, mężczyzn w broń i narzędzia, rzadko w naczynia ceramiczne; znane powszechnie wyroby z brązu: sztylety, miecze, groty oszczepów, czekany, siekierki, noże, bransolety, naramienniki, szpile; ceramikę reprezentują misy na pustych nóżkach, naczynia wazowate, kubki, dzbany i misy — zdobione ornamentem rytym ujętym w poziome strefy, guzowym lub pionowych żłobków.
