znad
Encyklopedia PWN
Poligon Susz, Polígono das Secas,
region w północno-wschodniej Brazylii, na Wyż. Brazylijskiej;
prasa polska za granicą,
od XIX w. ukazywało się nie mniej niż 3,5–4 tys. tytułów, a jeśli dodać wydawane przez Polaków zamieszkujących ościenne państwa, liczba ta może wzrosnąć do 4–4,5 tys.; wszystkie powstawały jako odpowiedź na potrzeby konkretnych społeczności. Obecnie emigranci czytający prasę polonijną w mniejszym stopniu wywodzą się z dawnej emigracji zarobkowej, w większym to najnowsi przybysze (z lat 80. i 90.), zaś największa grupa to emigracja kombatancka. To dzięki nim wciąż jeszcze ukazują się polskie gazety codzienne („Nowy Dziennik” i „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza”), tygodniki w kilkunastu miastach oraz kilkaset biuletynów różnych stowarzyszeń. Niektóre z nich drukowane są zresztą w dwóch językach lub wręcz w języku danego państwa. Z czasopism zakładanych przez nowsze emigracje polityczne (z 1968 „Aneks”, z lat 1980–89 „Kontakt”, „Archipelag”) niewiele się utrzymało do dziś, a niektórzy wydawcy wrócili do kraju po upadku komunizmu. Renesans polskich czasopism u wschodnich sąsiadów (gdzie mieszka dużo ponad 1 mln Polaków) okazał się znacznie skromniejszy niż się spodziewano. Polskie pisma ukazują się systematycznie tylko w Wilnie („Kurier Wielenski”) i na Białorusi („Głos znad Niemna”). Potężna mniejszość polska w Niemczech nie zdobyła się na utrwalenie żadnej z nielicznych inicjatyw wydawniczych. Po 1989 zapotrzebowanie Polaków z krajów ościennych w znacznym stopniu wypełnia prasa krajowa. Coraz bardziej popularne jest czytanie gazet z Polski za pośrednictwem Internetu. Niegdysiejsze gazety polonijne dziś są raczej dodatkami do gazet napływających z kraju.
drugi eon (jednostka geochronologiczna) w dziejach Ziemi, trwający od ok. 2,5 mld lat temu do ok. 540 mln lat temu, także jednostka chronostratygraficzna (eonotem) obejmująca powstałe w tym czasie skały;
łódź z pęków łodyg trzciny papirusowej;
