zapalające
Encyklopedia PWN
petarda
środek pirotechn. służący do imitacji wybuchów pocisków artyleryjskich, bomb itp., stosowany w wojsku podczas ćwiczeń, a także jako dźwiękowy środek ostrzegawczy, np. w kolejnictwie;
[fr.],
pirotechnika
dziedzina wiedzy obejmująca otrzymywanie mieszanin pirotechn., badanie ich właściwości oraz sporządzanie wyrobów pirotechn. służących do inicjowania i przenoszenia ognia oraz wywoływania efektów opt., akustycznych, cieplnych i miotających;
[gr. pyr ‘ogień’, téchnē ‘sztuka’, ‘rzemiosło’],
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
rakieta
obiekt latający, napędzany silnikiem rakietowym i służący do przenoszenia ładunku użytecznego, np.: ładunku bojowego, statku kosmicznego, aparatury badawczej;
[niem.],
Stefan Batory, ur. 27 IX 1533, Somlyó (ob. Simleu, Rumunia), zm. 12 XII 1586, Grodno,
książę siedmiogrodzki, król Polski.
najniższa temperatura, w której dana substancja, ogrzewana w ściśle określonych warunkach, wydziela ilość pary wystarczającą do wytworzenia z powietrzem mieszaniny zapalającej się przy zbliżeniu płomienia.
