stereoizomeria

Encyklopedia PWN

stereoizomeria
[gr.],
izomeria przestrzenna,
izomeria związana z różnym przestrzennym rozmieszczeniem atomów (lub grup atomów) w cząsteczkach związków o tej samej konstytucji (konstytucja cząsteczki);
izomeria
[gr. ísos ‘równy’, méros ‘część’],
zjawisko polegające na tym, że cząsteczki związków chemicznych (organicznych i nieorganicznych) o identycznych sumarycznych wzorach cząsteczkowych różnią się sposobem lub kolejnością powiązania atomów albo rozmieszczeniem atomów w przestrzeni.
atropoizomeria,
rodzaj stereoizomerii wywołanej zahamowaniem rotacji wokół pojedynczego wiązania spowodowanym zwykle przestrzenną budową cząsteczki.
izomeria przestrzenna
→ stereoizomeria.
monosacharydy
[gr.],
monocukry, cukry proste, monozy,
polihydroksylowe aldehydy (aldozy) i ketony (ketozy), o wzorze sumarycznym CnH2nOn, które podczas hydrolizy nie tworzą prostszych cząsteczek sacharydowych;
Werner Alfred, ur. 12 XII 1866, Miluza, zm. 15 XI 1919, Zurych,
chemik szwajcarski, pochodzenia francuskiego;
Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>

Znaleziono w książkach Grupy PWN

Trwa wyszukiwanie...  
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia