spektroskopii atomowej
Encyklopedia PWN
spektroskopia
dział fizyki obejmujący zarówno badanie budowy i właściwości jąder atomowych, atomów, cząsteczek oraz złożonych z nich układów makroskopowych, jak i badanie ich wzajemnych oddziaływań — na podstawie rozkładu natężenia (tzw. widma) promieniowania elektromagnetycznego pochłanianego, wysyłanego lub rozpraszanego przez te obiekty i rejestrowanego w zależności od długości fali lub częstotliwości promieniowania.
[łac.-gr.],
dziedzina badań struktury i właściwości materii obejmująca metody, w których wykorzystuje się fale akustyczne o różnych zakresach częst.: dźwiękowe, ultra- i hiperdźwiękowe (od kilku Hz do 1012 Hz);
dział fizyki obejmujący badania promieniowania jądrowego (zwłaszcza α, β, γ) i określanie na ich podstawie poziomów energetycznych wzbudzonych jąder atomowych, prawdopodobieństw emisji, momentów jądrowych i innych.
centralna część atomu, o rozmiarach ok. 105 razy mniejszych od rozmiarów atomu, skupiająca prawie całą jego masę;
instrumentalne oznaczenie jakościowego i ilościowego składu zewn. warstw atomowych ciała stałego oraz cząstek na nim zaadsorbowanych, a także określenie ich elektr., magnet. i termodynamicznych właściwości oraz elektronowej i krystalograficznej struktury.
węgiel, C, carbo, carboneum,
pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 6;