rentgenowski
Encyklopedia PWN
zespół metod fizycznych wykorzystywanych w analizie chemicznej i do badania materii, w których wykorzystuje się oddziaływanie promieniowania rentgenowskiego z materią.
rodzaj błony fot. w postaci przezroczystych arkuszy pokrytych obustronnie emulsją światłoczułą;
układy podwójne składające się z pulsara i normalnej gwiazdy, której materia spada na pulsara wzdłuż linii sił pola magnetycznego, tworząc 2 silnie świecące promieniowaniem rentgenowskim czapy polarne;
obraz uzyskany na światłoczułej błonie za pomocą promieni rentgenowskich przenikających przez badany obiekt, ukazujący jego wewnętrzną strukturę; potoczna nazwa → rentgenogramu.
metoda badania radiolog.; szybkie wykonywanie zdjęć małego formatu (klatki piersiowej), wykorzystywane gł. w masowych badaniach profilaktycznych.
tomografia
sposób uzyskiwania dwuwymiarowego obrazu przekroju obiektu trójwymiarowego w dowolnie wybranej płaszczyźnie, w celu poznania jego struktury wewn., bez konieczności naruszania tej struktury;
[gr. tomós ‘cięty’, ‘tnący’, gráphō ‘piszę’],
