ośrodków ciągłych

Encyklopedia PWN

społ. placówka badawcza o charakterze regionalnego towarzystwa naukowego,
fiz. zjawisko polegające na tym, że przy padaniu fali na granicę rozdziału 2 ośrodków powstaje fala rozchodząca się od granicy rozdziału w stronę pierwszego ośrodka;
fizyka
[gr. physikḗ ‘przyrodoznawstwo’ < phýsis ‘natura’, ‘przyroda’],
nauka o budowie oraz właściwościach materii i działających na nią siłach;
kinematyka
[gr. kínēma ‘ruch’],
dział mechaniki klas. zajmujący się badaniem geom. właściwości ruchu ciał bez uwzględnienia ich cech fiz. i działających na nie sił.
skupisko ludzkie, przeciwstawiane wsi, charakteryzujące się zagęszczoną zabudową, zróżnicowaną strukturą społeczną mieszkańców, utrzymujących się w większości z zajęć nierolniczych — handlu, rzemiosła, przemysłu i usług.
geomorfologia
[gr. gḗ ‘ziemia’, morphḗ ‘kształt’, lógos ‘nauka’],
nauka o rzeźbie powierzchni Ziemi;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia