miotać

Encyklopedia PWN

wojsk. broń miotająca;

wojsk. część naboju służąca do umieszczenia w niej ładunku prochowego — miotającego, zapłonnika (spłonki), do zamocowania pocisku (w nabojach zespolonych) i uszczelnienia komory nabojowej podczas wystrzału oraz do zabezpieczenia ładunku przed wpływami atmosferycznymi i uszkodzeniami mechanicznymi;

machiny oblężnicze,

ciężki sprzęt używany do zdobywania warownych zamków i miast od I tysiąclecia p.n.e. do przeł. XVI i XVII w.;

miotacz,

etnogr. narzędzie do miotania pocisków;

narzucarka,

formierka zagęszczająca masę formierską przez silne miotanie (narzucanie) małych jej porcji.

ogień grecki,

łatwo palna mieszanina (m.in. siarki, węgla saletry, oleju) używana w średniowieczu do celów wojennych;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>