mendel
Encyklopedia PWN
mendel, niem. mandel,
miara liczeniowa oznaczająca w Polsce od XVI w. 15 lub 16 (mendel chłopski) sztuk, 1/4 kopy;
roln. snopki zboża układane (gł. na Podkarpaciu) na krzyż lub koliście, kłosami do środka, w 3 warstwach po 4 snopki i przykryte daszkiem z 1–3 snopków.
czeski przyrodnik, zakonnik; twórca teoretycznych podstaw współczesnej genetyki.
Menachem Mendel z Kocka, Menachem Mendel Morgenstern, zw. też Kocker Rebe, ur. 1787, zm. 1859, Kock,
jeden z wybitniejszych cadyków;
Menachem Mendel z Witebska, ur. 1730, zm. 1788,
cadyk chasydzki;
genet. podstawowe reguły dotyczące przekazywania cech warunkowanych genetycznie podczas rozmnażania płciowego, sformułowane 1866 przez G.J. Mendla w wyniku wieloletnich badań nad dziedziczeniem u samopylnej rośliny — grochu siewnego;
