Menachem Mendel z Kocka
 
Encyklopedia PWN
Menachem Mendel z Kocka, Menachem Mendel Morgenstern, zw. też Kocker Rebe, ur. 1787, zm. 1859, Kock,
jeden z wybitniejszych cadyków;
1829 osiadł w Kocku, gdzie stworzył znany i wpływowy ośrodek chasydzki; 1830 poparł powstanie listopadowe, namawiał do pomocy jego uczestnikom, w obawie przed represjami zbiegł na kilka lat do Galicji; szczególne znaczenie przypisywał dążeniu do doskonałości w służbie Bogu, w czym widział sens życia — nauczał „że nie można służyć Bogu z przyzwyczajenia”, przeciwny zewn. przejawom religijności; ok. 1840 podczas jednego z wieczorów szabasowych, łamiąc nakaz rel., zgasił świece i oznajmił, że człowiek wraz ze wszystkimi jego popędami i żądzami jest częścią Boga, dlatego też „nie ma sądu i nie ma sędziego”; po wydarzeniu tym M.M. został opuszczony przez część swoich uczniów i zwolenników; do śmierci żył w odseparowaniu od świata; nie pozostawił po sobie żadnych pism i nie zezwalał na spisywanie swojego nauczania; własne zapiski niszczył systematycznie w przeddzień każdego święta Pesach wraz z resztkami zakwaszonego chleba, z którego tradycja każe oczyścić wówczas dom.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia