halo
Encyklopedia PWN
prymitywne pomieszczenie mieszkalne, z gałęzi, chrustu, trawy, u koczowniczych plemion w ciepłym klimacie;
pol. forma gospodarki alpejskiej prowadzona na Podhalu, w Karkonoszach i Beskidach;
izraelski prozaik i publicysta;
miasto wojewódzkie (woj. zachodniopomor.), pow. grodzki, w Dolinie Dolnej Odry, na Wzgórzach Szczecińskich, Równinie Goleniowskiej i Wzgórzach Bukowych, nad ujściowymi ramionami Odry — Odrą Zachodnią i Regalicą, oraz jez. Dąbie, w pobliżu (12 km od centrum) granicy z Niemcami.
Szkłów, białorus. Szkłou, Škloŭ, ros. Szkłow, Šklov,
m. na Białorusi, w obwodzie mohylewskim, na pr. brzegu Dniepru.
szczyt w zachodnich Karkonoszach, w Karkonoskim Parku Nar., w pobliżu granicy z Czechami;