etatowego
Encyklopedia PWN
docent
naukozn. samodzielny pracownik nauk. mający prawo wykładania na wyższej uczelni lub samodzielnego prowadzenia prac nauk.-badawczych, bądź kierownia nimi, w różnych instytucjach naukowych.
[łac. docens ‘nauczający’],
polityk sowiecki.
w krajach niemieckojęzycznych tytuł nauk. przyznawany osobom z tytułem doktora po złożeniu i obronie pracy habilitacyjnej;
podstawowe taktyczne jednostki organizacyjne Polskich Sił Powietrznych (PSP), formowane od VII 1940, w okresie zagrożenia Wielkiej Brytanii niemiecką inwazją;
Komitet Bezpieczeństwa Państwowego, Komitiet gosudarstwiennoj biezopasnosti (KGB),
organ państw. przy Radzie Ministrów ZSRR kierujący siłami bezpieczeństwa wewn. (policja polit., wojska wewn. i wojska ochrony pogranicza) i zewn. (wywiad i kontrwywiad, aparat dywersyjno-szpiegowski);
Ochrana, Ochrannoje otdielenije, do 1903 Otdielenije po ochranieniju obszczestwiennoj biezopasnosti i poriadka
tajna policja polit. w carskiej Rosji;
[‘oddział obrony porządku i bezpieczeństwa państwowego’],
