elektrody drugiego rodzaju
Encyklopedia PWN
elektroda (półogniwo) zbud. z płytki metal. pokrytej trudno rozpuszczalną solą tego metalu, zanurzonej w roztworze zawierającym aniony wspólne z anionem tej soli;
elektroda (półogniwo) zbud. z płytki metal. pokrytej warstewką trudno rozpuszczalnej soli tego metalu oraz solą innego metalu (o anionie takim jak anion pierwszej soli), zanurzonej w roztworze zawierającym kationy drugiej soli.
elektroda
chem. układ złożony z przewodnika elektronowego (metal, półprzewodnik) stykającego się z przewodnikiem jonowym (najczęściej ciekły elektrolit), w którym może przebiegać reakcja elektrodowa utleniania-redukcji.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
elektroda zbudowana ze srebrnej blaszki pokrytej (elektrolitycznie) chlorkiem srebra, zanurzonej w roztworze jonów chlorkowych;
elektroda drugiego rodzaju (elektroda), składająca się z metalicznej rtęci (Hg) pokrytej warstwą kalomelu (chlorku rtęci(I) Hg2Cl2) pozostającego w równowadze z roztworem chlorku potasu (KCl);
przyrząd elektronowy w postaci próżnioszczelnego naczynia (bańki), z umieszczonymi w nim elektrodami, pomiędzy którymi może zachodzić wyładowanie elektryczne, przejawiające się przepływem strumienia swobodnych ładunków, zazwyczaj elektronów, niekiedy również jonów;
