brodatego
Encyklopedia PWN
biskup, teolog, Ojciec i Doktor Kościoła.
Dionizos, Bachus, gr. Diónysos, Diṓnysos, Bákchos, łac. Bacchus,
mit. gr. bóg żywotnych sił natury objawiający się w szale religijnym, utożsamiany z rzymskim Liberem; syn Zeusa i córki Kadmosa, Semele;
El
ogólnosemickie określenie bóstwa;
[prawdopodobnie od rdzenia ’wl ‘być mocnym, stać na czele’, hebr. ’el, akadyjskie ’ilu, arab. ’ilah, ugaryckie ’l, południowoarab. ’ilumkuh ‘bóg’],
Filip z Betsaidy, żył w I w. n.e.,
apostoł, wspomniany w Ewangelii Jana jako pośrednik między Jezusem a poganami;
gąsawski zjazd 1227,
ogólnopol. zjazd książąt i biskupów w Gąsawie k. Żnina;
w. w woj. dolnośląskim, w pow. ząbkowickim (gmina Ziębice), w środkowej części Wzgórz Niemczańsko-Strzelińskich, nad Oławą.