algebraicznym
Encyklopedia PWN
dział algebry powstały w końcu lat 40. XX w., głównie dzięki podstawowym pracom H. Cartana, S. Eilenberga oraz A. Grothendiecka, jako uogólnienie metod stosowanych w topologii algebraicznej.
kierunek w logice zapoczątkowany przez G. Boole’a, polegający na zastosowaniu rachunku algebraicznego do badania praw myślenia.
mat. teoret. model urządzenia działającego samoczynnie, mającego zdolność przyjmowania sygnałów z otoczenia, zmieniania swoich stanów wewn. i wysyłania sygnałów do otoczenia;
automorfizm
mat. szczególny przypadek izomorfizmu, będący izomorfizmem danej grupy, ciała lub innego systemu algebraicznego ze sobą;
[gr. autós ‘sam’, morphḗ ‘kształt’, ‘postać’],
matematyk brytyjski;
