Naczelnik-Państwa
Encyklopedia PWN
tytuł przysługujący w Polsce 1918–22 J. Piłsudskiemu;
zwyczajowa nazwa jednego z naczelnych organów państwowych, reprezentującego państwo w stosunkach wewnętrznych i zewnętrznych, symbolizującego jego jedność, jednak o bardzo różnym zakresie władzy w zależności od ustroju danego państwa.
w Polsce 1973–90 terenowy organ administracji państw.
w Polsce 1973–90 terenowy organ administracji państw.
w Polsce od reformy 1973–75 do 1990 terenowy organ administracji państw. i organ wykonawczo-zarządzający miejskiej rady nar. w mieście liczącym do 50 tys. mieszkańców.
organ najwyższej władzy państw. II RP podczas wojny pol.-bolszewickiej 1919–21;
