u,
litera alfabetu pol., wyodrębniona w średniowieczu z minuskuły rom. w celu oznaczenia samogłoski ustnej, tylnej, wąskiej;
u
Encyklopedia PWN
w alfabecie łac. używano znaku v, który oznaczał zarówno samogłoskę, jak i odpowiadający jej spirant (spółgłoskę szczelinową).