polichóralność

polichóralność, technika polichóralna,

muz. technika kompozytorska polegająca na operowaniu w kompozycji kilkoma grupami chóralnymi (zwykle 2 lub 3), rozmieszczonymi w stosunkowo odległych od siebie miejscach jednego pomieszczenia, śpiewającymi a cappella lub z zespołem instrumentalnym;

technikę tę, mającą źródło w śpiewie antyfonalnym, kultywowali na przeł. XVI i XVII w. przedstawiciele szkoły weneckiej (A. Willaert, G. Gabrieli i in.), wykorzystując architekturę kościoła Św. Marka w Wenecji (dwoje organów w przeciwległych absydach); zainicjowany przez nich w muzyce rel. styl polichóralny podjęli kompozytorzy okresu baroku (w Polsce M. Zieleński).