styl polichóralny
Encyklopedia PWN
polichóralność, technika polichóralna,
muz. technika kompozytorska polegająca na operowaniu w kompozycji kilkoma grupami chóralnymi (zwykle 2 lub 3), rozmieszczonymi w stosunkowo odległych od siebie miejscach jednego pomieszczenia, śpiewającymi a cappella lub z zespołem instrumentalnym;
muz. grupa wł. i flamandzkich kompozytorów i teoretyków muzyki, działających w Wenecji w XVI w.: A. Willaert, A. i G. Gabrieli, C. de Rore, G. Croce, A. Padovano, C. Merulo oraz teoretycy N. Vicentino, G. Zarlino;
kompozytor;
