kafle
wyroby ceramiczne, porowate, służące jako elementy konstrukcyjne zewn. okładziny pieca — urządzenia do ogrzewania pomieszczeń.
[niem. Kaf(t)le ‘ozdobna wykładzina pieca’],
kafle
Encyklopedia PWN
Wyrabiany z glin o dużej zawartości węglanu wapnia bądź z glin ogniotrwałych, z domieszką szamotu; warstewka szkliwa naniesiona na powierzchnię licową kafla tworzy, po wypaleniu w temperaturze ok. 1000°C, gładką powierzchnię białą lub barwną; w skład szkliwa wchodzą krzemionka i różne topniki, np. tlenki ołowiu, cyny, boru, sodu, wapnia. Kafli używa się w Europie od XIII–XIV w.; zdobiono je dekoracją o motywach figuralnych, ornamentalnych i heraldycznych oraz pokrywano przezroczystym szkliwem; w XVI w. pojawiły się kafle płaskie o dekoracji mal. z zastosowaniem motywu ciągłego; kafle barok. były duże, często uformowane w całe segmenty piecowe malowane niebiesko i fiołkowobrunatnie na białym tle (często motywy rodzajowe); w XIX w. powrócono do kafli mniejszych, o dekoracji geom. i roślinnej.
