ikonoklazm muzułmański,
zakaz przedstawiania w sztuce postaci Boga, aniołów, ludzi oraz zwierząt;
ikonoklazm muzułmański
Encyklopedia PWN
zapoczątkowany w VII–VIII w. na terenach Syro-Palestyny, z czasem objął wszystkie kraje opanowane przez islam; wiązał się z ugruntowaniem monoteizmu w epoce kształtowania się cywilizacji islamu; ikonoklazm muzułmański uzasadnia kilka hadisów zakazujących wykonywania wizerunków istot obdarzonych duszą lub duchem, ponieważ moc tworzenia należy wyłącznie do Boga; ikonoklazm muzułmański w krajach islamu bezwzględnie obowiązuje do dziś w sferze życia rel., gdzie stosuje się wyłącznie ornament roślinny, geom. i pismo; nie obowiązywał natomiast w sztuce świeckiej, lecz oddziałał na jej rozwój i zadecydował o jej istocie (np. tendencja do odrealniania wizerunków ludzi i zwierząt, małe zainteresowanie rzeźbą); ikonoklazm muzułmański wpłynął na rozwój ornamentu w krajach islamu.
