Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Warszawie,
teatr zał. z inicjatywy A. Śliwińskiego i J. Lorentowicza jako scena Miejskich Teatrów Dramatycznych propagująca wśród szerokich warstw społ. i uczącej się młodzieży wybitne dzieła dramaturgii rodzimej — klas. i współcz.;
Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego
Encyklopedia PWN
od 1921 pod nazwą T. im. W.B.; 1921–23 pod dyrekcją B. Gorczyńskiego był sceną dram., propagującą rodzimą dramaturgię wśród szerokich warstw społeczeństwa i uczącej się młodzieży; pozycję jednego z najwybitniejszych teatrów w 20-leciu międzywojennym zdobył 1924–26 pod dyrekcją L. Schillera (współdyr.: W. Horzyca, od 1924, i A. Zelwerowicz, od 1925); głośne przedstawienia Schillera o rewolucyjnej wymowie i nowatorskim kształcie inscenizacyjnym (Kniaź Patiomkin T. Micińskiego, Róża S. Żeromskiego, Nie-Boska komedia Z. Krasińskiego); 1926, mimo protestu intelektualistów i twórców teatr zamknięto, a w gmachu teatru otwarto kino.
