Dien Bien Phu, 1954
 
Dien Bien Phu, 1954
Po klęsce Japonii, okupującej podczas II wojny światowej całe Indochiny, do dawnej kolonii powrócili Francuzi. Napotkali jednak na zbrojny opór komunistycznej partyzantki Viet Minhu (Ligi Niepodległości Wietnamu). Mimo uznania w marcu 1946 r. istnienia Demokratycznej Republiki Wietnamu, w zamian za zgodę na stacjonowanie wojsk francuskich, już w listopadzie tego roku doszło do wybuchu wojny trwającej ponad siedem lat. Francuzi dysponujący przewagą techniczną kontrolowali tylko większe miasta, wspomagani przez ZSRR i Chiny partyzanci Ho Chi Minha opanowali trudniej dostępne obszary górskie i leśne. W 1953 roku walki przeniosły się do Laosu. Inwazji wietnamskiej miały przeciwstawić się wojska francuskie przerzucone jesienią do strategicznie położonej dawnej bazy japońskiej w Dien Bien Phu w północno-zachodniej części Wietnamu (Operacja Castor). Od grudnia kilkunastotysięczny garnizon, złożony m.in. ze spadochroniarzy i żołnierzy Legii Cudzoziemskiej, dowodzony przez pułkownika Charlesa de la Croix de Castries bronił trzech ufortyfikowanych odcinków z 49 punktami oporu. Warunki geograficzne i klimatyczne pozbawiły desant możliwości lądowego wsparcia ze strony głównych sił z Hanoi. Koncentrujące się wokół Dien Bien Phu oddziały wietnamskie Vo Nguyen Giapa w sile 33 tysięcy zaatakowały 13 marca 1954 roku. W pierwszej fazie padły wysunięte pozycje odcinka północnego. Mimo wsparcia z powietrza pierścień oblężenia stale się zacieśniał. Po ośmiu tygodniach walk 8 maja Francuzi skapitulowali. Konsekwencją Dien Bien Phu były porozumienia genewskie, oznaczające ostateczny kres panowania francuskiego w Indochinach.
Bartłomiej Kaczorowski
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia