Crécy, 1346

Crécy, 1346

Wygaśnięcie głównej linii Kapetyngów w 1328 roku i objęcie tronu Francji przez młodszą linię — Walezjuszy, otworzyło drogę do wznowienia starego konfliktu z Anglią, której król Edward III był wnukiem po kądzieli Filipa IV Pięknego i zgłosił swoje pretensje do korony francuskiej. Choć wojna zwana stuletnią wybuchła już w 1337 roku, dopiero dziewięć lat później doszło do walnego starcia głównych armii. 26 sierpnia w pobliżu wsi Crécy w Pikardii naprzeciw armii Edwarda, która po wylądowaniu w Normandii zmierzała ku Flandrii — celowi wyprawy, wyszły wojska Filipa VI de Valois. Siły angielskie, rozłożone w trzech rzędach na wzgórzach, składały się przede wszystkim ze spieszonego rycerstwa i łuczników. Francuzi (głównie ciężkozbrojne rycerstwo) aż siedemnastokrotnie podejmowali próbę rozbicia szyków wroga i tyleż razy cofali się. Wojsko Filipa poniosło wielką klęskę, zginął kwiat rycerstwa francuskiego (między innymi król Czech Jan Luksemburczyk). Bitwa pod Crécy oznaczała przełom w średniowiecznej sztuce wojennej, przyniosła kres dominacji jazdy rycerskiej, na polu walki przewagę uzyskała zaciężna piechota.