żużlowy sport,
wyścigi na specjalnie przystosowanych motocyklach (m.in. bez hamulców i skrzyni biegów), rozgrywane na torach dł. 285–400 m, o miękkiej nawierzchni wykonanej z grysu żużlowego, granitowego lub innego.
żużlowy sport
Encyklopedia PWN
W każdym wyścigu uczestniczy 4 (czasami 6) zawodników rywalizujących na dystansie 4 okrążeń; o zwycięstwie decyduje suma punktów uzyskanych w poszczególnych wyścigach (przeważnie 1. miejsce w wyścigu — 3 pkt, 2. — 2 pkt, 3. — 1 pkt, 4. — 0 pkt); pierwsze wyścigi na miękkich nawierzchniach rozegrano 1909 w USA, następnie sport ten zdobył popularność w Kanadzie i Australii; za pocz. zorganizowanego sportu żużlowego uważa się wyścig w West Maitland w Australii, zorganizowany przez Nowozelandczyka J. Hoskinsa; 1928 rozegrano pierwsze wyścigi w Wielkiej Brytanii, gdzie zdobyły dużą popularność; od 1936 są organizowane indywidualne mistrzostwa świata, od 1960 — drużynowe, od 1970 — mistrzostwa par; do najlepszych zawodników w historii sportu żużlowego należą: O. Fundin (Szwecja), B. Briggs (Nowa Zelandia), I. Mauger (Nowa Zelandia), O. Olsen (Dania), H. Nielsen (Dania), T. Rickardsson (Szwecja); w Polsce pierwszy wyścig rozegrano 1930 w Mysłowicach; od 1932 organizowane są mistrzostwa Polski; mistrzami świata byli: J. Szczakiel — indywidualnie (1973) oraz w parze z A. Wyglendą (1971); indywidualnymi wicemistrzami świata byli Z. Plech (1979) i T. Gollob (1999). Oprócz tradycyjnych wyścigów żużlowych rozgrywane są także zawody na torach długich (ok. 1000 m) o nawierzchni piaszczystej oraz wyścigi na torach trawiastych.
