znak

znak,

log. wszelki przedmiot, właściwość, wydarzenie funkcjonujące w procesie porozumiewania się ludzi (w ramach określonego języka), w którym służy do przekazywania pewnych treści (znaczeń) dotyczących rzeczywistości zewn. bądź wewn., przeżyć emocjonalnych, estetycznych, wolicjonalnych itp.

Znaki dzielą się na naturalne (oznaki) oraz sztuczne, czyli właściwe, obejmujące znaki słowne i znaki o pochodnej ekspresji, tj. sygnały oraz znaki zastępcze (np. symbole). Wybór i ocena pewnych aspektów (semantycznych, syntaktycznych bądź pragmatycznych) sytuacji znakowej (tj. takiej, w której coś pełni funkcję znaku), jako najbardziej istotnych, prowadzi do powstawania różnorodnych teorii znaku. Różnice w rozwiązaniach teoret. dotyczących właściwości i podstawowych funkcji znaku ujawniają się najdobitniej w próbach określenia, czym jest jego znaczenie. Współcześnie występują 2 gł. tendencje w badaniach nad znakiem: w logice i lingwistyce przeważa ujmowanie znaku w aspekcie syntaktycznym i semantycznym, tj. analizy stosunków strukturalnych, jakie zachodzą między znakami w ramach danego ich systemu, a także odniesienia znaku do rzeczywistości przezeń oznaczanej; w filozofii, socjologii, psychologii rozpatruje się znak z punktu widzenia aspektów pragmatycznych (społ.) procesu ich funkcjonowania, z uwzględnieniem roli, jaką znak odgrywają w rozwoju kultury i życia społecznego.