zapasy, zapaśnictwo,
walka wręcz między 2 przeciwnikami tej samej kategorii wagowej, prowadzona na macie wg ściśle określonych zasad;
zapasy
Encyklopedia PWN
dyscyplina sport. rozgrywana w 2 stylach: klas. (chwyty rękami od pasa w górę) i wolnym (chwyty rękami i nogami zakładane na całe ciało przeciwnika), w 7 kategoriach wagowych; walka zapaśnicza trwa 5 min.; o zwycięstwie decyduje większa liczba punktów zdobytych za tzw. akcje techn. — chwyty i rzuty zapaśnicze, oceniane przez sędziów od 1 do 5 punktów; położenie przeciwnika na łopatki (tzw. tusz) lub dyskwalifikacja (np. za pasywność) kończy walkę przed czasem. Zapasy rozwinęły się już w staroż. Egipcie i Grecji; od 708 p.n.e. w programie staroż. igrzysk olimpijskich, były końcową konkurencją pięcioboju (penthatlonu), która wyłaniała ostatecznego zwycięzcę; istnieje wiele lokalnych odmian zapasów, m.in.: sumo, sambo, glima, a ostatnio także wrestling. Walki zapaśnicze w stylu klas. (gr.-rzymskim) oraz wolnym rozwinęły się pod koniec XIX w. jako sport gł. zaw., później także amatorski; od 1896 konkurencja olimpijska; 1921 powstała Międzynar. Amatorska Federacja Zapaśnicza (FILA); mistrzostwa świata są rozgrywane od 1921 — styl klas. i od 1951 — styl wolny; w Polsce 1922 założono Pol. Tow. Atletyczne, po połączeniu z Górnośląskim Związkiem Ciężkiej Atletyki (1925) powstał Pol. Związek Atletyczny, przekształcony 1957 w Pol. Związek Zapaśniczy. Do najlepszych pol. zapaśników zaw. należeli m.in.: W. Pytlasiński, Z. Cyganiewicz, W. Cyganiewicz, K. Nowina-Szczerbiński, T. Sztekker; w zapasach amatorskich mistrzami olimpijskimi byli: K. Lipień (1976), A. Wroński (1988, 1996), W. Zawadzki (1996) oraz R. Wolny (1996), sukcesy międzynar. osiągali także m.in. w stylu klas.: A. Głąb, J. Lipień, P. Michalik, R. Kierpacz, R. Świerad, A. Supron, R. Bierła, A. Malina, R. Wrocławski, D. Jabłoński, w stylu wolnym: W. Stecyk, A. Sandurski, L. Ciota, A. Radomski, M. Skubacz, M. Garmulewicz.
