wibroakustyka
 
Encyklopedia PWN
wibroakustyka
[łac.-gr.],
akustyka drgań,
dział akustyki zajmujący się zjawiskami sprzężenia pomiędzy drganiami mech. i akustycznymi w zakresie małych częstości.
Zjawiska takie zachodzą w układach mechanoakust. (układy drgające będące źródłami fal akustycznych). Przedmiotem badań wibroakustykisą więc zarówno rozkłady drgań układów mech., jak i wytwarzanych pól akustycznych; typowym przykładem zastosowań wibroakustyki jest dziedzina techniki zw. diagnostyką maszyn, polegająca na określeniu stanu sprawności maszyny lub urządzenia na podstawie pomiaru wibracji ruchowych elementów i towarzyszącego hałasu; mierzy się zwykle rozkłady natężeń i widma mocy sygnałów drgań oraz hałasu. W wibroakustyce użyteczne są także metody obliczeń numerycznych wzajemnych relacji między rozkładami drgań maszyny i hałasu promieniowanego, pozwalające na określenie częstości charakterystycznych (np. rezonansowych i antyrezonansowych) oraz rozkładów amplitud i natężeń. Wibroakustyka zajmuje się metodami obniżania poziomu wibracji i hałasu maszyn i urządzeń.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia