taksonomiczne językoznawstwo

taksonomiczne językoznawstwo,

w ujęciu przedstawicieli gramatyki transformacyjno-generatywnej typ językoznawstwa, które za gł. cel badań uważa wyodrębnienie i klasyfikację różnego rodzaju jednostek językowych (nierozkładalnych w danej płaszczyźnie językowej elementów o charakterze abstrakcyjnym);

klas. przykładem językoznawstwa taksonomicznego były poglądy zwolenników niektórych szkół strukturalizmu, zwłaszcza szkoły amer.; w jego ujęciu wszystkie cechy istotne dla danej jednostki językowej (fonemu, morfemu itp.) oraz jej przynależność do określonej klasy można wyznaczyć na podstawie cech formalnych (w skrajnej formie nawet cech dźwiękowych) współwystępujących z daną jednostką w aktualnych wypowiedziach. Podstawową rolę w językoznawstwie taksonomicznym odgrywają kryteria dystrybucyjne, np. rzeczownik dla języka pol. zdefiniowałoby się jako wyraz mogący wystąpić w zdaniu w związku zgody z formą trzeciej osoby czasownika.