szpada
sport:
[wł.],
szpada
Encyklopedia PWN
1) broń sieczna o wąskiej prostej głowni obosiecznej; używana w Europie w XVII–XIX w.; w Polsce w powszechnym użyciu od XVIII w. jako broń oficerów cudzoziemskiego autoramentu, piechoty i artylerii;
2) sport broń kolna o trójkątnym przekroju klingi i dużym koszu używana w szermierce do rozgrywania konkurencji zwanej również szpadą; szpada sportowa jest wierną kopią francuskiej szpady pojedynkowej z XIX w.; długość klingi do 110 cm, masa do 770 g; w walce na szpady polem trafienia jest całe ciało; od 1934 trafienia rejestruje się aparaturą elektr.; od 1900 konkurencja olimpijska; od 1984 walkę na szpady uprawiają także kobiety (1989 — pierwsze mistrzostwa świata). Do 1995 polscy szpadziści zdobyli 2 medale olimpijskie: 1 srebrny, 1 brązowy oraz 7 medali mistrzostw świata: 3 złote (B. Andrzejewski — 1969, drużyna — 1963, J. Jakimiuk — 1995), 1 srebrny i 3 brązowe.
