szkoły realne

szkoły realne,

szkoły średnie z przewagą przedmiotów mat.-przyr. (tzw. realnych), zakładane w Europie od XVIII w.

w swoich programach w większym stopniu uwzględniały praktyczne przygotowanie uczniów do życia i pracy niż humanist. gimnazjum. Powstanie i rozwój szkół realnych wiązały się z postępem nauk przyr. oraz szybkim rozwojem handlu i przemysłu. Pierwszą szkołą realną, która dawała wiedzę użyteczną w wykonywaniu różnych zawodów i która stała się wzorem dla szkół nowego typu, zał. 1747 w Berlinie J.J. Hecker; gł. przedmiotami nauczania były w niej: nauki ścisłe, języki nowoż., geografia i historia. Z biegiem czasu program ten był wzbogacany i rozszerzany. Na ziemiach pol. pierwsze szkoły realne powstawały w zaborze pruskim (pocz. XIX w.), później także w zaborze ros. i austr.; miały różne specjalności i zróżnicowany poziom; w większych miastach zakładano gimnazja realne (z rozszerzonym programem ogólnokształcącym); ukończenie gimnazjum realnego dawało prawo wstępu wyłącznie do wyższych szkół techn.; w Polsce niepodległej szkoły realne istniały do 1921.