szkło optyczne

szkło optyczne,

szkło techniczne stosowane do wyrobu soczewek, pryzmatów i in. elementów układów optycznych (w mikroskopach, aparatach fotograficznych, lunetach, teleskopach, spektrofotometrach i in. przyrządach kontrolno-pomiarowych), a także do produkcji szkła do okularów.

Szkła optyczne do danych zastosowań muszą się odznaczać określonymi wartościami współczynnika załamania światła i średniej dyspersji, wszystkie szkła optyczne — dużą przepuszczalnością światła, jednorodnością (zwłaszcza optyczną), wytrzymałością mechaniczną (twardością, odpornością na zarysowanie) i odpornością chemiczną; spośród właściwości szkła optycznego mają znaczenie także: współczynnik rozszerzalności liniowej, współczynnik temperaturowych zmian właściwości optycznych oraz odporność na działanie m.in. promieniowania γ. Do produkcji szkła optycznego w zasadzie nie stosuje się surowców mineralnych, używa się związków chemicznie czystych; są to najczęściej tlenki: krzemu SiO₂, boru B₂O₃, fosforu P₂O₅, glinu Al₂O₃, cynku ZnO, baru BaO, ołowiu PbO, wapnia CaO, magnezu MgO, potasu K₂O, sodu Na₂O, antymonu Sb₂O₃, arsenu As₂O₃, tytanu TiO₂, oraz związki fluoru; w ostatnich latach wytwarza się szkła optyczne, w których skład wchodzą również tlenki: lantanu, toru, cyrkonu, niobu, wolframu, molibdenu, ceru, wanadu, litu; w zależności od składu chemicznego rozróżnia się szkło optyczne ołowiowe (flint) i szkło optyczne bezołowiowe (kron), różniące się średnimi współczynnikami dyspersji; wytwarza się też szkło optyczne nie zawierające SiO₂ (tzw. krony fosforowe) lub alkaliów (krony ciężkie), szkła zawierające do 20% Sb₂O₃ (tzw. flinty specjalne) i in. Do wyrobu szkła optycznego stosuje się surowce o dużej czystości (poza piaskiem lub kwarcem nie stosuje się surowców naturalnych).