symulakra

symulakra

[łac.],

obiekt materialny, płaski (np. wydruk z drukarki komputerowej) lub trójwymiarowy (np. hologram), umieszczony w celu wypełnienia pustego miejsca po oryginale, który zaginął, uległ zniszczeniu lub znajduje się w innym miejscu.

S. nie jest kopią, której sporządzenie wymaga współistnienia oryginału; nie jest także jego wiernym odtworzeniem, gdyż do wykonania s. stosuje się inny od pierwotnego materiał; np. w konserwatorstwie dzieł sztuki zastosowanie techniki elektronicznej ogranicza twórczą ingerencję autora s. w porównaniu z tradycyjną pracą konserwatora-restauratora. Przykładem zastosowania s. w Polsce jest realizowany (2005) od kilku lat projekt wystroju wnętrza zabytkowego Dworu Artusa w Gdańsku: w miejscach dawniej zajmowanych przez malowidła olejne, zaginione lub zniszczone podczas II wojny światowej, umieszcza się ich s. wytworzone przy użyciu drukarki (plotera), nanoszącej na specjalnie dobrane podłoże warstwy pigmentu tworzące obraz; obraz ten jest generowany przy użyciu fotografii cyfrowej i specjalistycznego oprogramowania komputerowego, z wykorzystaniem elektronicznej obróbki zachowanego wizerunku; wizerunkiem tym jest fotografia lub reprodukcja autentycznego artefaktu, pokazujące go na ogół w innej skali i kolorystyce. S. umożliwia nowe sposoby badania (np. analizę porównawczą powiększonych szczegółów lub uzupełnionej całości) oraz eksponowania dzieł sztuki i zabytkowych wnętrz nie zachowanych w oryginale; s., jako ich prawdopodobna podobizna, służy celom edukacyjnym, umożliwiając prezentację hist. przestrzeni kulturowej i zapewniając jednocześnie odróżnienie zabytkowych elementów autentycznych od nowo wytworzonych.