res

res

[łac., ‘rzecz’],

w prawie rzymskim najczęściej — ograniczona, samoistna część materii, dostępna i przeznaczona do obrotu;

w znaczeniu szerszym — przedmiot prawa; wydanie r. innej osobie skutkowało powstaniem zobowiązania (contractus) dochodzącego do realizacji przez przeniesienie własności rzeczy lub jej posiadania.