repoblacja, hiszp. repoblación, portug. repovoamento,
proces osadnictwa ludności chrześc. w epoce rekonkwisty na Płw. Iberyjskim, na terenach wyludnionych w wyniku walk lub opuszczenia przez muzułmanów ziem zdobywanych przez państwa chrześc.;
repoblacja
Encyklopedia PWN
r. rozpoczęła się wraz z pierwszymi postępami rekonkwisty na przeł. VIII i IX w.; polegała na tworzeniu umocnionych osad zw. poblaciones, o charakterze wiejskim lub miejskim, mających uprzywilejowany status prawny i gosp. (przywileje osadnicze: carta de población, fueros); osadnicy pochodzili często z południowej Francji, północnych Włoch (Genua), także z ziem północnej Hiszpanii (dla osób ściganych przez prawo udział w r. oznaczał udzielenie im amnestii król.) oraz spośród ludności chrześc. z obszarów pod panowaniem arabskim (Mozarabowie); r. nasiliła się szczególnie w Kastylii po dużych zdobyczach terytorialnych za panowania Alfonsa VI Mężnego (1085 zdobycie Toledo), który wydał przywilej (fuero de los Francos), regulujący ramy prawne osadnictwa fr. w Kastylii; trwała do 1. poł. XVI w.
