prawo porównawcze
 
Encyklopedia PWN
prawo porównawcze, metoda prawnoporównawcza badania prawa, zw. też komparatystyką prawniczą,
jedno z podejść badawczych traktowane jako odrębna metoda badań w zakresie nauk prawnych, polegające na porównywaniu systemów prawnych i poszczególnych instytucji prawa oraz doktryn prawnych w różnych państwach;
w niektórych krajach, gł. rom. i anglosaskich, prawo porównawcze jest uważane za odrębną dyscyplinę prawoznawstwa. Początki prawa porównawczego sięgają poł. XIX w.; 1869 we Francji powstało Stow. Prawa Porównawczego; 1900 w Paryżu pierwszy międzynar. kongres prawa porównawczego postawił sobie za cel doprowadzenie do unifikacji prawa różnych państw. Współcześnie badania prawnoporównawcze są formą współpracy międzynar., służą poznaniu systemów prawnych państw o różnych ustrojach, na tle stosunków społ., gosp. i polit., w ramach których one funkcjonują. W rozwoju badań prawa porównawczego duże znaczenie mają międzynar. kongresy i organizacje nauk.-badawcze krajowe oraz międzynar., np. Międzynar. Akad. Prawa Porównawczego w Hadze.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia