podnoszenie ciężarów
 
Encyklopedia PWN
podnoszenie ciężarów,
dyscyplina sport. polegająca na podnoszeniu sztangi o jak największej masie;
o zwycięstwie decyduje suma wyników uzyskanych w dwuboju olimpijskim (konkurencja tzw. rwania i podrzutu); do 1972 rozgrywano 3 konkurencje: wyciskanie, rwanie i podrzut; zawody są rozgrywane z podziałem na kategorie wagowe. P.c. wywodzi się z dawnych ćwiczeń i popisów siłowych w staroż. Egipcie i krajach Bliskiego Wschodu; w staroż. Grecji była znana tzw. próba kuli, stanowiąca eliminacje do obozu przedolimpijskiego; w Europie dźwiganie ciężarów rozpowszechniło się wśród jarmarcznych atletów na przeł. XVII i XVIII w., a jako dyscyplina sport. — pod koniec XIX w.; 1880 w Niemczech powstało pierwsze stowarzyszenie p.c.; 1896 odbyły się pierwsze nieoficjalne mistrzostwa Europy i dyscyplina ta znalazła się w programie igrzysk olimpijskich (kobiety od 2000). W 1920 powstała Międzynar. Federacja Podnoszenia Ciężarów (FIH); od 1986 są rozgrywane mistrzostwa świata kobiet. Najlepszymi zawodnikami w historii igrzysk byli: N. Suleimanoglu, W. Baszanowski, A. Worobiow, L. Żabotyński, W. Aleksejew.
Do rozwoju p.c. w Polsce przyczynili się m.in. S. Cyganiewicz i W. Pytlasiński; 1925 założono Pol. Tow. Atletyczne — pierwszą ogólnopol. organizację p.c. i zapasów; od 1925 są rozgrywane mistrzostwa Polski; 1957 powstał Pol. Związek Podnoszenia Ciężarów; do 2004 pol. sztangiści zdobyli: 4 złote, 5 srebrnych i 20 brązowych medali olimpijskich; najlepsi zawodnicy to m.in.: Baszanowski, Z. Smalcerz, I. Paliński, M. Zieliński i N. Ozimek oraz A. Wróbel.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia