plazmochemia

plazmochemia

[gr.],

dział chemii zajmujący się chem. przemianami substancji w niskotemperaturowej plazmie o temp. 3000–11 000 K i stopniu jonizacji gazu obojętnego (argon, azot, hel, wodór) 10⁻⁶–10⁻¹, wytwarzanej w łuku elektr. lub w wyładowaniach jarzeniowych pod normalnym lub obniżonym ciśnieniem.

Substraty reakcji są wprowadzane do strumienia plazmy, gdzie ulegają szybkim przemianom chem.; przykładami wykorzystania plazmochemii są: reakcja wiązania azotu atmosferycznego w produkcji kwasu azotowego, przemiana tlenu w ozon, wytwarzanie wodoru, etylenu i acetylenu przez pirolizę węglowodorów, wytwarzanie gazu syntezowego z surowców petrochemicznych i karbochem., produkcja drobnoziarnistych proszków lub cienkich warstw metali (glin, tytan, wolfram) i krzemu oraz ich tlenków, azotków i węglików. Plazmochemiczna obróbka powierzchni wyrobów z metali i stopów umożliwia modyfikację ich warstwy powierzchniowej i nadanie im unikatowych właściwości, niemożliwych do uzyskania innymi metodami (twardość, odporność na ścieranie i korozję); stosuje się plazmochem. procesy azotowania, borowania, krzemowania i tytanowania stali. Procesy plazmochem. wykorzystuje się do modyfikacji powierzchni tworzyw sztucznych w celu poprawy ich podatności na klejenie i drukowanie, a także do inicjowania procesów polimeryzacji alkenów (olefin) i siarki. Metodami plazmochem. prowadzi się utylizację niektórych odpadów, metody te stosuje się także do dopalania związków org. zawartych w gazach odlotowych (rozpuszczalniki, dioksyny) oraz rozkładu substancji toksycznych (pestycydy, materiały wybuchowe, freony).