ottońska sztuka,
sztuka przedrom. rozwijająca się na terenie cesarstwa niemieckiego od ok. połowy X do połowy XI w.; ottońska sztuka
Encyklopedia PWN
nazwana od imienia 3 kolejnych cesarzy z dynastii saskiej; źródłem inspiracji była głównie sztuka karolińska; w architekturze częsty był typ trójnawowej bazyliki z nawą poprzeczną i zredukowanym westwerkiem (kościół Św. Michała w Hildesheim), także budowle na planie centralnym nawiązujące do kaplicy akwizgrańskiej; malarstwo miniaturowe charakteryzowały linearyzm form, kontrasty barwne, ekspresja gestów i póz (Ewangelistarz Egberta, Ewangeliarz Ottona III); najwyższy poziom osiągnęły skryptoria w Reichenau, Trewirze i Kolonii; rozwijała się też rzeźba w kości słoniowej, złotnictwo (antependia ołtarzowe: fundacji cesarza Ottona III dla katedry w Akwizgranie i Henryka II dla katedry w Bazylei), odlewnictwo (brązowe drzwi katedry w Hildesheim); na okres ten przypadają też początki rzeźby kultowej (tzw. Złota Madonna z Essen, krucyfiks arcybpa Gerona).
