ontogeneza człowieka
 
Encyklopedia PWN
ontogeneza człowieka,
antropol. rozwój osobniczy człowieka, biomorfoza, bieg życia, także termin oznaczający naukę o rozwoju człowieka, dział antropologii;
współcześnie ontogenezę człowieka rozumie się jako badanie i opis stanu organizmu ludzkiego od momentu poczęcia do śmierci; ontogeneza człowieka dzieli się na okres prenatalny i postnatalny; w okresie prenatalnym rozróżnia się podokresy: 1) jaja — do momentu inplantacji, 2) zarodkowy — do wytworzenia łożyska, 3) płodowy (fetalny) — do porodu; okres postnatalny dzieli się na: 1) noworodkowy — 1. miesiąc, aż do ustąpienia objawów porodu, 2) niemowlęcy — 1. rok życia, 3) wczesne dzieciństwo — do ok. 3. roku życia, 4) dzieciństwo — do ok. 7. roku życia, 5) okres późnodziecięcy — do 14.–15. roku życia (proces dojrzewania), 6) młodzieńczy — ok. 16.–20. roku życia lub nieco więcej (ostateczna stabilizacja wymiarów ciała i głowy), 7) dorosły — u kobiet do 35–40 lat, u mężczyzn 40–45 lat (pierwsze zmiany inwolucyjne), 8) dojrzały — u kobiet do ok. 50. roku życia (menopauza), u mężczyzn do ok. 50.–60. roku życia, 9) starość — od ok. 50–60 lat; przejścia między okresami są płynne; ontogeneza człowieka odznacza się, w porównaniu z ontogenezą innych ssaków, długim okresem dzieciństwa; przebieg i tempo zmian rozwojowych u poszczególnych osobników i różnych grup ludzkich wyznaczają czynniki dziedziczne oraz czynniki środowiska biol. i społecznego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia