onomastyka
dział językoznawstwa, którego przedmiotem badań są nazwy własne;
[gr. onomastikḗ, onomastikḗ téchnē ‘sztuka nazywania’ < ónoma ‘imię’, ‘nazwa’],
nazewnictwo,
onomastyka
Encyklopedia PWN
dzieli się na 2 działy: antroponimię — naukę o nazwach osobowych, i toponomastykę (toponimię) — poświęconą nazwom geogr.; ze względu na odmienność obiektów geogr. wyodrębnia się: hydronimię (nazewnictwo wodne), oronimię (nazewnictwo górskie), choronimię (nazewnictwo krajów), mikrotoponimię (drobne obiekty terenowe). Onomastyka jako dyscyplina nauk. rozwinęła się w XIX w. w Niemczech, Francji i krajach skandynawskich. Za twórcę słowiańskiej onomastyki uważa się F. Miklosicha; do wybitnych pol. onomastów należą m.in. W. Taszycki, J. Rozwadowski, H. Rudnicki, S. Rospond.
