ogród zimowy,
szt. ogrod. ogród roślin egzotycznych, urządzany od XIX w. w budynku szklarniowym;
ogród zimowy
Encyklopedia PWN
zastosowanie żelaza i wielkich tafli szklanych umożliwiło powiększanie budynków o.z. do rozmiarów wielkich hal, o kilku kondygnacjach obiegających je galerii; o.z. (zwłaszcza po 1840) nawiązywały do równikowej dżungli, ze swobodnie zgrupowanymi roślinami, krętymi alejkami, zbiornikami wody z rybami i roślinami wodnymi, fontannami, rzeźbami, orientalnymi pawilonami i namiotami; od końca XIX w. wprowadzano elektr. oświetlenie; o.z. zakładano w wolno stojących budynkach, w budynkach dobudowywanych do pałaców, łączących się z wnętrzem mieszkalnym, w specjalnych pomieszczeniach wewnątrz pałaców, jako część pokoju; urządzano w nich często cukiernie (zwłaszcza w parkach publicznych), w XX w. estrady muz., dancingi lub tory wrotkowe; w 2. poł. XIX w. w mieszkaniach obudowywano balkony i wnęki okienne, przekształcając je w małe szklarnie; wznoszono też specjalne cieplarnie, często urządzane w formie o.z., m.in.: palmiarnie, kameliarnie, storczykarnie, kaktusiarnie; najpopularniejsze rośliny w o.z.: palmy, kamelie i orchidee. O.z. były tematem literatury dekadenckiej i ważnym elementem metaforyki symbolistów; nazwa „ogród zimowy” oznaczała też zielnik.
